De Perikelen van Herman (5): HITTEGOLF

Het is officieel, 2018 heeft zijn hittegolf. De temperatuur bleef maar oplopen en de gedachte aan een frisse rit wilde niet wijken. Na een week van oplopend hittegeweld werd een zondag aangekondigd met een beduidend lagere waarde, maar: het had geweten moeten zijn dat dan de tijd is dat de grond en het milieu zijn warmte wenst af te geven, zoveel en zo snel mogelijk. Maar dit fenomeen voor waar nemen, nee, een rit moest er komen.

Doel gezocht en gevonden, BLAUBERG HERSELT, treffen voor motoren en 50jes. Bij vertrek volgetankt, zoals altijd en dan de autobaan op om te koelen door de snelheid. Het teken stond aan de wand, het lukte voor geen meter. Autobaan verlaten en binnendoor verder, maar hier werd het nog iets erger vanwege het wegvallen van de snelheidswind. En dan die blikken dozen in de zones met 70 waar ze nog net 50 rijden, voor alle zekerheid niet geflitst te worden. Razend wordt je ervan. Net wil je berusten in je lot komt er zo een doos uit een zijstraat oprijden, remmen, na het remmen geven ze dan wel gas, net of ze gewacht hebben. Dan is het tijd om een deuntje op de megafoon te spelen.

BLAUBERG gehaald, schaduw opgezocht, geparkeerd en wat rondgelopen. Fazit: veel 50jes en slechts enkele motoren. Deze laatste worden naar het schijnt in de garage bewaard. De aanwezige stalletjes bieden niet veel soeps aan. Er staat een grote tent waar mosselen geconsumeerd worden en pannenkoeken. Een rondje of twee langs de motoren doet meer denken aan het verderzetten van de rit naar? Luik stad, daar is een café waar soms caféracers samenkomen een kijkje nemen kan geen kwaad.

Op pad richting Hasselt en dat blijkt dan weer totaal tegen te vallen. Zone 70 met verkeerslichten, soms zone 50 en vooral dozen die vertrouwen op hun, voor die snelheden, onbetrouwbare kilometerteller. Daarom gebruikt men beter een gps in de auto en op de motor. De hitte die uit het beton en het asfalt komt is nog net te slikken. Maar dan doemt Hasselt op met die brede, hetere, ringbaan. Snel richting Tongeren, want deze baan is smal en voorzien van bomen aan weerszijde, het verschil is goed te merken, wel in die mate dat het plan Luik doorgang vind. Tongeren is nog heet, maat de weg naar Luik is gezoomd met bomen en walen die zich niet zo nauw houden aan de borden, een totaal andere rijcultuur.

Maar dan, net voor de stad duwt de gps me de autobaan op om zo snel mogelijk het doel te bereiken: LOU”s BAR. Dit een etablissement noemen zou het woord geen goed doen, de zaak is kleiner dan het woord zelf. De gedachte van een verfrissende rit door hoog tempo over het verschroeiende asfalt. Maar de weg naar het centrum lag nu voor me. Het probleem hier: de hitte van de gebouwen en andere constructies waar je langs moet komt er nog eens bij. Zeker als het verkeerslicht op rood staat en je rechterbil aan de binnenzijde wel degelijk voelt dat de olie warm is. Veel erger kan het niet worden, of toch? Zeker weten, eens in het centrum, de smalle straten, overvol met dozen en bussen die niet vooruit komen,… 400 meter afleggen in 10 minuten, net achter een bus die ook nog zijn warmte afvoert naar,…, achteren,…

Dat gebeurt hartje toeristische terrassen, dat ze een “historisch” vehikel zien daagt sommigen wat laat. Eerst kijken waar het lawaai vandaan komt, de motor zien maar pas bij de tweede of derde blik merken dat er iets anders is. Dan voor alle zekerheid neemt de ene of de ander de gsm ter hand. In verband met de zondagsmarkt zijn alle zijstraten afgezet, maar als je de straten inkijkt blijken ze ook vol verkeer te zitten. Want LOU ligt in zo een zijstraat en eindelijk kan geparkeerd worden. Op het einde van een zuilengalerij is er nog plaats. De plekken tegen de zuilen doen vermoeden dat het hier gaat om een nogal zware uitgaansbuurt, toch maar niet op de koele steen gaan zitten.

Een spurt het café, sorry het cafeetje, binnen, want daar is het iets minder en kan de jas pas uit. Oef. De vluchteling kijkt vol ongeloof naar de stoelen in de zon die allen bezet zijn en nooit lang leeg blijven. Op het gemak een cola nippen, zaak de verkoeling te rekken, terwijl gesnakt wordt naar een pafke, maar buiten wacht de … Google map bekijken om een vluchtroute te vinden naar de “koele” Ardennen. Opvallend aan de weerberichten was wel dat het Duitstalig gedeelte koeler is dan de rest. Doel gevonden, nu nog de moed om in de hitte aan te kleden en te vertrekken. Snel door het terras de zuilengang in, in de schaduw en om de tijd te nemen aan het weer te gewennen aan een pafke begonnen. Net nu komt er een caféracer aan, een nieuwe Triumph, helm af en Marlon Brando petje op.

Hij is zo blij een motor te zien dat ie me een drankje aanbiedt. Tijdens het gesprek komen er nog twee aan, maar geen caferacers, gewoon oudere japanners. Na wat kletsen, waaruit bleek dat ze de echte Engelse fietsen niet vertrouwen was het tijd te vertrekken. De klankcoulisse werd gesmaakt. Als blikken konden doden.

Het vertrek uit het centrum verliep aanvankelijk ook tegen een slakkentempo van Echternach. Maar een zijstraat had de nadar al aan de kant staan, die weg lag dus open. Oeps hier is de afgeslote area van de markt die nu gepoetst wordt, maar dat deert de gps niet. Langs de Maas, die er niet uitziet door de plastic zakken en papier, dag en nacht verschil met de straten hier, verder tot de politie moet gekruist worden die het verkeer van deze plaats weg moet houden. “stilletjes” verder en de Ardennen in.

Het bosrijke Banneux wordt aangestuurd, maar ook daar komt de hitte uit de wegen en zelfs de droge lucht uit de bossen. Verkoeling ergens, aan me hoela. Toch nog wat volharden in de boosheid tot het niet meer te houden is en dan de gps instellen: thuis.

Dit betekent weer autobaan met een iets neutralere rijwind, en dan de tunnel van Maastricht, een 3 km geluidsmuur, bijna teveel van het goede, maar het beurt het gemoed een beetje op.

Zes uur, een uur te vroeg, door de rommelmarkt op zondag kan men de straat pas in om zeven. Gelukkig is er een terras op de hoek, parkeren en snel het koele terras op, pas dan helm en jas uit. Een frisse cola moet helpen en een sms naar ma en ze komt erbij om samen zeven uur af te wachten.

Deze hitterit is er de oorzaak van dat het rijden even op een laag pitje komt te staan geprobeerd zal worden om weer bij 25 graden de baan op te gaan. De kou is nog te dragen, maar de hitte, niets tegen te doen en het blijft dagen op je lijf plakken.

Nota bene (Of genoteerde benen):
Hoeveel NORTONs zijn er in Limburg?
Onbelangrijk, beter is het te kijken hoeveel er daadwerkelijk rijden. Het is niet moeilijk om éénmaal per maand een rit te doen, een stevige of aangepaste, maakt niet uit. Panne onderweg, maakt niet uit, zo kunnen de “bugs” eruitgehaald worden. Wat telt is:

RIJDEN MET DIE BANAAN

Goede slagzin, Herton verkeerde kleur, maar er zijn ook rode bananen, goede kleur.